លោក Ashish Shah បានពន្យល់ថា៖ «នៅពេលនិយាយ សំឡេងត្រូវបានផ្ទេរទៅត្រចៀករបស់យើងតាមពីរវិធីគឺ ខាងក្រៅដោយការបញ្ជូនខ្យល់ និងខាងក្នុងតាមរយៈខួរឆ្អឹងខ្នង។ ក្នុងនោះ ចំពោះដំណើរការខួរឆ្អឹងខ្នងមានការផ្ទេរប្រេកង់ទាប ដែលសំឡេងបញ្ចេញដោយខ្យល់មិនមាន»។

លោកបានបន្តទៀតថា៖ «នៅពេលនិយាយទៅកាន់អ្នកដទៃ ពួកគេបានឮសំឡេងរបស់យើងតាមរយៈសំឡេងដែលដំណើរការដោយខ្យល់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះពួកគេនឹងឮយើងក្នុងប្រេកង់ខ្ពស់។ ដូចគ្នាដែរ នៅពេលយើងឮសំឡេងខ្លួនឯងតាមរយៈការថតសំឡេង វាគ្មានសំឡេងដែលដំណើរការដោយខួរឆ្អឹងខ្នងដើម្បីបន្ថែមប្រេកង់ទាបទេ ម្ល៉ោះហើយយើងនឹងឮខ្លួនឯងតាមរបៀបដែលយើងមិនធ្លាប់ឮ។ ហើយនេះជាមូលហេតុដែលធ្វើឲ្យមនុស្សភាគច្រើន មិនចូលចិត្តស្តាប់សំឡេងរបស់ខ្លួននៅពេលចាក់វាឡើងវិញ»។

យ៉ាងណាមិញ រឿងដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ប្រសិនបើអ្នកដកអត្តសញ្ញាណបុគ្គលនោះចេញ ហើយឲ្យពួកគេស្តាប់សំឡេងខ្លួនឯងដោយចៃដន្យ ឬដោយមិនដឹងខ្លួន នោះពួកគេនឹងមិនមានបញ្ហាអ្វីឡើយ។ ត្រង់ចំណុចនេះលោក Ashish Shah បានបញ្ជាក់ថា តាមរយៈការសិក្សាពីមុនបានរកឃើញថា នៅពេលដែលអ្នកចូលរួមមួយក្រុមត្រូវបានស្នើសុំឲ្យវាយតម្លៃភាពទាក់ទាញនៃការថតសំឡេងផ្សេងៗគ្នា ដែលរួមបញ្ចូលដោយសម្ងាត់ ពួកគេបានវាយតម្លៃសំឡេងរបស់ខ្លួនឯងខ្ពស់ជាង នៅពេលដែលមិនដឹងថាវាជារបស់ពួកគេ៕